Καψάλι *)

Άχ, ναί...
Καψάλι
δίπλα στην αμμουδιά
όπου εξέπνευσαν
πριν την Αποδημία
τα νεανικά όνειρα.
Εκεί σήμερα
κυματάκια γαλαζοπράσινα
της μητρικής αρμύρας
Ξενάκια πένθιμα
που ξεπλένουν από τα μάτια
το Άλγος του Νόστου.
Κυρτή
η Νοσταλγία που λύγισε
αιμορραγεί Ανάμνηση.
Βουρκώνει το Ανεπίστρεπτο
κι άλλον ουρανό δεν έχει
για την Ανάληψη.

*

Και σε μιά στιγμή μέσα μου
αριστερά στο στήθος ταριχευμένο
σκίρτημα
που ονειρεύτηκε
την ποιητική του έκφραση.
Κείνη την παλιά κυθέρεια αυγή
χρυσαφένια και καλοδεχούσα
ζωγραφισμένη
σε μεταθανάτιο αέναον Τώρα.
Απλόχερη άλαλη ανάμνηση
από άχρονο κοιμητήριο
όπου αναπαύονται φιλόξενοι καημοί.

Να μένει άφωνος ο άνθρωπος
όλος κι όλος μία ψυχή
με ευφράδεια αιώνων.
Έτσι ωσάν
θωπεία, παρηγοριά και στήριγμα
η ποίηση, που
ιππεύει όνειρο
και θάμβος αχαλίνωτο.