Μέσ’ από μιά χαραμάδα του Σύμπαντος
μάς παρακολουθεί
το χειμερινό ηλιοστάσιο:
Κι είμαστε μείς
κάτι σιωπηρά μουσικά διαστήματα
αποκομμένα από τον ρέοντα χρόνο.
Κωφάλαλα έγχορδα παίζουν στην ψυχή μας
μιά συμφωνία στιγμής παντοτεινής,
ένα όνειρο που δεν έχει χθές και αύριο.
Το ξεπαγιασμένο σκληρό έδαφος
υποχωρεί τότε κάτω απ’ τις πατούσες μας
κι η απουσία της ύλης
μάς γεμίζει ευτυχία.
Γερασμένα παιδιά
που τα κρατούν αγκαλιά οι ομίχλες,
γριφώδεις χρησμοί
ντυμένοι σε διονυσιακούς χιτώνες,
περιδιαβάζουν αεροβατώντας
πάνω απ’ την άβυσσο
που άφησαν πίσω τους.
Νύμφες
αναζητώντας τη ματαιότητα
μάς χαρίζουν το φιλί τους.
Η νοσταλγία μιάς παλλόμενης χορδής
μάς τυλίγει με τον καημό της
σαν τελευταία θέρμη
μητρικού πλακούντος.
Στα βάθη ενός βλέμματος
αποχαιρετούμε τα επίγεια
πρίν ακόμα δούμε το φώς του κόσμου.
Αθέρες ξυραφιού
θύμησες που γλυκά πονούν,
μάς εγκαταλείπουν οι ψυχές.
Σε κάποιο πρόσωπο ξένο
αναγνωρίζουμε ξαφνικά
τον εαυτό μας.
Κι ύστερα μακρυά
μιά συγχορδία σε κλίμακα ελάσσονα
μάς παίρνει στα φτερά της.
*
Εμένα
έναν Άγνωστο
με έχει ανάγκη ο θεός
στη φαντασία του ν’ απεικονίσει
την Αθανασία:
δηλαδή
τί πάει να πεί το Τώρα.
Τα όνειρα της νιότης μου,
ολόδικά μου πλούτη
που τούδωσα εγγύηση,
θα μου χαρίσει
σαν θα μού πεί Αντίο.
Hinweis: Du kannst diesen Text leider nicht kommentieren, da der Verfasser keine Kommentare von nicht angemeldeten Nutzern erlaubt.
