Fiete un sien Sprietbregen

„Wachtmester Jochen, ik swöre … hicks, ik bün nich benuesselt. De Buddel hett mien Fründ, de Eberhard, in mien Schesen liggen laten. Hicks.“

De Schandarm kiekt eernst dörch sien Neesfohrrad un seggt to de Spiddelfix Fiete: „Du ruekst voer Spriet, mien Burs. Du lögst un du mut nu in dit Rohr hier rinpüüstern.“

„Dat geiht nich. Me is kodderig … würg…“, wruckt Fiete.

„Du ollet Pottfarken! Meen smuken Antog ... Aaskram“, bölkt de Wachtmester. „Oh nee … nich schon wedder“, dat is ja wedderlich“, röhrt de Schandarm.

„Herr Wachtmester, ik glöv, ik bön nich op´n Damm, ik mutt tohuus und liggen“, klogt Fiete.

„Du mutt insitten un deen Duuntje dore utslapen. Un Du mutt di nu tosomenrieten“, seggt Jochen un schuvt den Sprietkopp in sien Schesen.

Up de Wachtmesterei warr Fiete gliecks labberig. He höört sien Fru, de Erna, feerlangs rümkreihen. Se töövt al hibbelig un vergretzt voer ehr keerl. Fiete is verbaast un elennig. Sien Bregenkassen deit düchtig brummen. Erna gluupscht füünsch as se süht ehr Keerl.

„Oh du oller Sueper, wenn ik di tofatenkrieg. Fiete is glatt as’n Aal und kiekt as een Jung to’n Lefhebben. Jochen gift him de Frieheit, da Fiete dörch sien Gaffeltang noch rieklich lieden wöörd. Fiete wüllt weglopen, aver Erna pest opreegt achteran, um em to verjacksen.

©by Sigrun Al-Badri/2009

Ik wisk een glückelk Wiehnachtstied und een gode Jahr 2023!