poem

Gedicht

von  Georg Maria Wilke

Tintenschwarz träufelt
                    nachtblinder Schein
                              ins Magnesiumlicht.

Schwermut bleicht
                      die Schlangenhaut,
                            die Rinde korkt
                                    vom Liebesbaum,

sie schließt die Welt,
                      vom Horizont geblendet,
                              in ein Eichenfass.

Der Schlüssel hütet
                        schon längst
                                kein Geheimnis mehr.

Der Abt sitzt im Refektorium,
                          isst rote Trauben
                                mit goldener Hand.

Der stille Zweifel schweigt,
                          der Kreuzgang
                                    ist mit grünen Kugeln übersät.

Doch sprießt kein Festmahl
                            von der Stirn, der holden,
                                      der Treueschwur hat
                                          sein Gelübde abgelegt.

Der Stern schweigt schweigend,
                              nur das letzte Wort
                                  wird Sprache sein.

Hinweis: Du kannst diesen Text leider nicht kommentieren, da der Verfasser keine Kommentare von nicht angemeldeten Nutzern erlaubt.

Zur Zeit online:
keinVerlag.de auf Facebook keinVerlag.de auf Twitter keinVerlag.de auf Instagram