Ο χωματόδρομος
χαμομήλια και άμφια ονείρων
που ανηφόριζαν προς το Άλσος.
Στις ρωγμές ετοιμόρροπων τοίχων
κρύσταλλοι χρόνου που αντηχούν
παίρνω αμπάριζα και βγαίνω
παιδικά παιζόγελα,
κροτάλισμα αυτομάτων
μ’ ακολουθίες λυγμών
στο κοιμητήριο του Υμηττού.
Ανέγγιχτη
και πάντα νεογνή
αέναα αναγεννάται
από αίμα νοσταλγίας
αϊδίως αυτοδίδακτη σκιά
η ψυχή
που γνωρίζει χωρίς θεούς να κρίνει.
Νιώθεις να σταματάς
ανάμεσα σε δυό γνωστούς χτύπους,
να παύεις να είσαι απροσδιόριστο κοσμικό στοιχείο, ή
μιά φαντασία του Τίποτα.
Και να επιζείς τόσο συναρπαστικά ατελεύτητος
ωσάν βλέμμα αγγέλου
που σ’ αγάπησε.
*
Μοσχοβολούσε η λεμονιά της αυλής.
Η σκιά της
μοναχική ποίηση
γλάστρα Ιάσμου
καημός κρυφός
και άρρητος ,
με την μπλέ ποδιά του σχολείου
λευκό γιακαδάκι
Ελπίδα
της διπλανής τάξης.
Βατραχονήσι: Παλιά Συνοικία Παγκρατίου Αθηνών, δεκαετία 40
Θύμιος Γαζής Ιαν/Μάρτ 2016
Hinweis: Du kannst diesen Text leider nicht kommentieren, da der Verfasser keine Kommentare von nicht angemeldeten Nutzern erlaubt.
Kommentare zu diesem Text
Gerhard-W. (78)
(29.02.16)
Dieser Kommentar ist nur für eingeloggte Benutzer lesbar.
